Moi Drodzy, jakiś czas temu miałam zaliczenie z dość ciekawego przedmiotu, w dość ciekawej formie. Zajęcia dotyczyły arteterapii - trochę historii, trochę współczesnych teorii i trochę praktyki. W arteterapii chodzi przede wszystkim o sam akt tworzenia i to, co się wtedy z nami dzieje. Jest to stosunkowo nowa dziedzina, w Polsce jeszcze wciąż mało rozwinięta. Jak najbardziej popieram rozwój badań nad ludzką psychiką i rozwiązywanie swoich problemów u specjalistów od głowy, jednakże arteterapia wydała mi się...dorabianiem teorii:/ Czy wiedzieliście na przykład, że jeśli dziecko rysuje na drzewie dziuplę dla wiewiórek, to znaczy, że było\jest molestowane seksualnie? No cóż znam dużo osób, które w dzieciństwie pomyślały o domku dla wiewiórek, rysując swoje dzieło, a mimo to nic takiego ich nie spotkało, tak jak i mnie. Uważam, że samo tworzenie czegokolwiek ma działanie terapeutyczne [spójrzcie na mnie!:D], jednak interpretowanie tego nie zawsze jest trafione. I tu przechodzimy do tytułu tego posta. Na zaliczenie mieliśmy przygotować słoik lub pudełko, które przedstawiałoby nasze życie. Może to i lepsze, niż pisanie referatów czy robienie prezentacji, jednak wydało mi się czymś dziwnym, zwłaszcza że cały czas w trakcie zajęć nam powtarzano, że nie liczy się ocena tego, co powstanie podczas arteterapii. Dlaczego zatem wykonywaliśmy na ocenę projekt arte-terapeutyczny?
Ja wybrałam pudełko. Okleiłam je jedynym papierem, jaki pasował, z tych, które miałam w domu. Stwierdziłam, że jeśli ktoś o niego zapyta, to odpowiem, że są to kolory życia, bo chciałabym, żeby moje życie nabrało jeszcze więcej barw. Takie też pytanie padło, więc takiej też udzieliłam odpowiedzi. Dowiedziałam się, że to zaklinanie rzeczywistości.
Następnie jedną ściankę wykleiłam kwiatkami, wyciętymi z serwetek - kwiaty przypominają mi mój dom rodzinny; przeciwległą wykleiłam ziarnami kawy (z dodatkiem złotego sprayu) - nie mogę bez niej żyć; na kolejnej wisi jedno zdjęcie, mojego partnera - najważniejszej osoby w życiu, naprzeciwko niego widnieją napisy "PRZYJAŹŃ" i "RODZINA" - najważniejsze dla mnie wartości; dno usłane jest najfajniejszymi wspomnieniami w postaci symboli takich, jak bilety z koncertów, z kina, z muzeum, plakietki z wolontariatów i drobiażdżki, które te wydarzenia przypominają, tak więc znalazło się tu wszystko, co tworzy moją osobę i wypełnia moje życie. Dowiedziałam się, że te bilety świadczą o "epizodyczności" życia i że za 10 lat te epizody nie będą się już liczyć; że brakuje zdjęć rodziny, więc nie ma tu mojej przeszłości, tylko teraźniejszość i to, co się kojarzy z przyszłością [helloł! jest "RODZINA" i to, co się kojarzy z domem, chyba nie trzeba wciskać zdjęć babć, dziadków, ciotek i wujków!?], a wrzucone chaotycznie pasują do mojej osobowości, bo to bilety z koncertów rockowych, więc gdyby były poukładane, byłoby to zakłamaniem.
Jak już wspomniałam - to tylko dorabianie teorii. Czasem się zdarzy, że w czyimś przypadku będzie ona trafna, lecz niekoniecznie w moim.
Zważywszy na to, że pudełko przygotowałam na parę godzin przed zajęciami, doceńcie moją inwencję twórczą!
A Wy co włożylibyście do swojego pudełka lub słoika?
